Miesiąc: sierpień 2018

Portal OKO.press przeprowadził ankietę na temat stosunku Polaków do aktu zawierzenia Polski Czarnej Madonnie przez Premiera Morawieckiego w jego wystąpieniu 8 lipca w Częstochowie na pielgrzymce Radia Maryja. OKO.press jest zaskoczone wynikami, które wskazują, że większość (53%) uznaje ten akt za właściwy, a 41 % jest przeciwnego zdania. Spodziewano się raczej odwrotnych rezultatów.

Mnie te wyniki nie zaskakują lecz oczywiście są powodem do niepokoju. Polskę zawierzano w przeszłości Matce Boskiej i Jezusowi wielokrotnie. Ten ostatni akt jest jednak niebezpieczny dlatego, że tradycyjną rolę w tej ceremonii przejął od duchownych urzędnik państwowy, w dodatku premier. To kolejny twardy dowód na to, że w Polsce symbioza tronu z ołtarzem stała się faktem. Premier Morawiecki swoim wystąpieniem publicznie, ostentacyjnie wręcz złamał Art. 25 ust. 2 Konstytucji RP, który jednoznacznie stwierdza, że: „Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym”.  Premier, który Konstytucję ma za nic nie wróży nic dobrego dla kraju. Nie może ponadto oczekiwać poszanowania swojego urzędu przez tych patriotów, dla których Konstytucja jest fundamentem państwowego bytu.

Ale to nie jedyny powód do niepokoju. Zawierzenie Polski mocom niebieskim jest działaniem ewidentnie skierowanym przeciwko idei demokracji obywatelskiej, opartej o poczucie współodpowiedzialności obywateli za dzień dzisiejszy i jutro Ojczyzny. Skoro czuwa już królowa Polski – Matka Boska, jej inne wcielenie – Czarna Madonna, oraz Jezus koronowany niedawno na polskiego króla, to dlaczego zwykły obywatel ma się przejmować losem Ojczyzny? Będzie dobrze! Musi być dobrze przy takim patronacie! Morawiecki realizuje po prostu strategiczne cele PiS ukształtowania nowego modelu obywatela, z którego partia i Kościół zdejmują brzemię odpowiedzialności za swój kraj, oczekując w zamian „jedynie” posłuszeństwa. Wyniki sondażu OKO.press mogą wskazywać na to, że demokracja dla większości obywateli jest ciężarem, którego gotowi są się pozbyć. I to jest prawdziwe zagrożenie dla przyszłości Polski.

Dla lewicy płyną z tego dwa wnioski. Pierwszy jest taki, że wynik 53% wspierających zawierzenie jest w istocie realnym miernikiem poziomu katolicyzmu w Polsce, o wiele bardziej miarodajnym niż uczestnictwo w niedzielnych mszach. Żadne więc 99,99% ale tylko 53% Polaków jest rzeczywiście, z przekonania katolikami – a to jest już poważnym argumentem za laickim charakterem władzy publicznej w lewicowej wizji państwa i społeczeństwa.

Drugi wniosek dotyczy konieczności formalnego i racjonalnego rozwiązania kwestii przynależności do wspólnoty religijnej. Państwo oczywiście uszanować powinno prawo rodziców do wychowywania dzieci wedle swoich przekonań. Tak więc chrzczenie noworodków i wpisywanie ich przez rodziców do rejestru wiernych jest z tą zasadą jak najbardziej zgodne. Z tym zastrzeżeniem, że ta przynależność do wspólnoty powinna być tymczasowa – do momentu osiągnięcia przez osobę pełnej zdolności do czynności prawnych. Po osiągnięciu pełnoletności osoba taka powinna być zobowiązana do złożenia stosownej deklaracji o przystąpieniu do danej wspólnoty. Skoro przykładowo kościół katolicki wprowadził do praktyki obrzęd odnawiania ślubów kościelnych, to może – i powinien – wprowadzić obrzęd odnawiania chrztu po osiągnięciu przez człowieka pełnoletności. Podobnie inne związki wyznaniowe. Jeżeli wychowanie rodziców i wspólnoty religijnej było prawidłowe, to zapewne większość potwierdzi swój związek ze wspólnotą. Z punktu widzenia państwa pożytek będzie natomiast taki, że nie będzie można manipulować jak dotychczas procentami osób wierzących w społeczeństwie.

Już niemal tydzień media żyją wystąpieniem premiera Morawieckiego w Sandomierzu, w którym tenże pochwalił się, że osobiście negocjował warunki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Prasa ma używanie – jeszcze większe internauci. Mnie jednak do śmiechu nie jest, gdyż w tej całej aferze dostrzegam coś bardzo niepokojącego.

Premier wcale się nie przejęzyczył jak na przykład prezydent w Nowej Zelandii. Miał tą tezę wcześniej przygotowaną. Premier Morawicki świadomie, publicznie skłamał. Sandomierskie kłamstwo Morawieckiego, choć bardzo spektakularne, nie jest pierwszym. Można wręcz powiedzieć, że jest codziennością jego wystąpień publicznych.

Dlaczego premier rządu decyduje się na publiczne kłamstwa? Dlaczego naraża się na kpiny i żarty w kraju i za granicą?

Zapewne dlatego, że wie, że ci, do których adresuje swoje postprawdy przyjmą je z entuzjazmem niezmąconym mgiełką choćby refleksji.  Dobrze wie, że nawet ludzie z cenzusami, tytułami naukowymi w szeregach PiS, nie zareagują, nie oburzą się, nie zaprotestują. To, że zebrani na sandomierskim rynku owacjami fetowali  Morawieckiego – kłamczucha dziwi mniej niż absolutny brak reakcji pisowskiej inteligencji na tą rzekę postprawd,  świadomych kłamstw, nagminnego wmawiania Polsce i światu, że białe jest czarne, a czarne jest białe, na te niemal codzienne gwałty pisowskiej propagandy na faktach, logice, zasadach. Dlaczego oni milczą? Przecież widzą, przecież wiedzą.

W swoim świetnym wywiadzie dla Newsweeka Leszek Miller trafnie dostrzega, że PiS, na drodze do autokratycznego ustroju, chce wychować nowy typ obywatela. W tym celu PiS pisze historię Polski od nowa, po swojemu, na swoje potrzeby. Niestety, wzorzec takiego obywatela jaki wyłania się z za społeczno-politycznej praktyki PiS musi jednak  budzić najgłębszy niepokój.

Niektórzy publicyści przyrównują rządy PiS do okresu Polski Ludowej, strasząc wręcz „powrotem do PRL” w wykonaniu Kaczyńskiego. Nie mogę zgodzić się z tym poglądem. To bardzo powierzchowna i krzywdząca dla Polski Ludowej teza. Różnica jest zasadnicza. Polska Ludowa, przy całej rozmaitości odcieni demokracji socjalistycznej, jaką przez 45 lat usiłowała wprowadzać, za swój ideologiczny fundament przyjęła wiodącą społecznie rolę klasy robotniczej i kluczowe znaczenie pracy człowieka dla wspólnego dobra. Polska Ludowa wydobyła przedwojenne rodziny robotnicze z brudnych, zagęszczonych czynszowych kamienic, z biedy, niepewności jutra i wyniosła klasę robotniczą na piedestał. Ale również Polska Ludowa stworzyła warunki dla doskonalenia się robotników, dla zdobywania przez nich i ich dzieci wykształcenia. Czy pamięta ktoś jeszcze punkty preferencyjne za robotnicze lub chłopskie pochodzenie przy rekrutacji na wyższe uczelnie? Robotnik miał być wykształcony, miał mieć zapewniony dostęp do dóbr kultury, do wypoczynku. Awans społeczny i cywilizacyjny robotników i chłopów w Polsce Ludowej nie był czczym hasłem. Realizacja tych pryncypiów odbywała się na miarę (a może nawet ponad miarę) obiektywnych możliwości, ale zawsze obowiązywała zasada równania w górę. I ta polityka była powszechnie akceptowana.

Być może wyniesienie klasy robotniczej, to wpojenie jej jej społecznej i politycznej wartości obróciło się ostatecznie przeciwko Polsce Ludowej, która, zastygła w swoich ideologicznych dogmatach, nie potrafiła już ani prawidłowo odczytać, ani tym bardziej zaspokajać potrzeb i aspiracji szybko rozwijającego się społeczeństwa.

Tymczasem Polska według PiS to równanie w dół. –„Nie ma takiego wysiłku, którego istota ludzka nie byłaby gotowa podjąć, aby uwolnić się od trudów myślenia”. Sarkastyczne, ale trafne spostrzeżenie Witheheada z połowy XX wieku nabrało wzmożonej aktualności dzisiaj, w wieku XXI, wieku Internetu, portali, Google, i wszechobecnej reklamy.  Dzisiaj bez samodzielnego myślenia można się obejść: zastępy specjalistów, instytucji marketingowych, medialnych i polityków stworzą twoje potrzeby i zaproponują ich zaspokojenie, stworzą twoje problemy i zaproponują ich najlepsze rozwiązanie. Nie trzeba w ogóle myśleć! Jest świetnie! Wiedza, racjonalizm – trudne do nabycia, ustępują miejsca łatwym emocjom. I dlatego Morawieccy mogą bezkarnie, publicznie łgać.

To świadome wprowadzanie zasady równania w dół jest największym przestępstwem PiS na Polsce. To odwoływanie się do ludzi bezrefleksyjnych, karmionych wrogością do myślących inaczej niż oni, do ludzi godzących się na każde kłamstwo premiera, prezydenta, posła, burmistrza, jest – jak się okazuje – politycznie skuteczne – przynajmniej w skali mikro, w skali doraźnych celów kampanii wyborczych. Że jest w perspektywie zgubne dla kraju? A kto ma się tym martwić? Przecież ci, którzy próbują to robić już zostali okrzyknięci gorszym sortem, nosicielami niepożądanego genu, przeszkadzaczami. Czy nie lepiej jest, będąc rozpieranym jedynie słusznym „patriotyzmem”, poczuciem dumy i wyższości nad całym światem, cieszyć się z kilkuset złotych ekstra „rzuconych” przez rząd niż usiłować rozumieć znaczenia niezależności sądów dla państwa i obywateli? W swojej polityce kadrowej PiS od samego początku przedłożył właściwą postawę, rękojmię należytego wykonywania obowiązków nad kompetencje, wykształcenie, dorobek zawodowy. Dyplom – sryplom! Ważniejsze jest manifestowanie dumy narodowej i patriotyzmu – oczywiście tego w pisowskim wydaniu.

Jeżeli polska lewica poważnie myśli o przyszłości Polski i Polaków to na pierwsze miejsce swojego strategicznego programu powinna więc postawić edukację. „Edukacja – głupcze!” chciało by się sparafrazować hasło Billa Clintona.  Edukacja, której efektem ma być młodzież zdolna do samodzielnego myślenia, samodzielnej oceny wydarzeń, młodzież twórcza, krytyczna, niezależna, innowacyjna jest stokroć ważniejsza od najlepszych czołgów, karabinów czy samolotów. Potrzebna jest rewolucja oświatowa. Radykalnie nowe spojrzenie na edukację, radykalne zwiększenie nakładów na warunki funkcjonowania szkół wszystkich szczebli, na przygotowanie nowoczesnych programów, na kształcenie nauczycieli – tylko w tym upatrywać można pomyślności i bezpiecznej przyszłości Polski.

„Stanęliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy duży krok naprzód!” – to oklepane powiedzenie pasuje jak ulał do harców PiS wokół polskiego wymiaru sprawiedliwości w ostatnich godzinach. Na te harce składają się niedopuszczalne, obraźliwe ataki prezydenta Polski na polskie środowisko sędziowskie, które PAD przypuścił w czasie swojej wizytacji antypodów. Stworzył się nam egzotyczny duet: Premier i Prezydent, Duda i Morawiecki, który nie szczędzi wysiłków w dyskredytowaniu, szkalowaniu wręcz tysięcy polskich sędziów, czynienia z nich przestępców, których poskromić może tylko podległa faktycznie Ministerstwu Sprawiedliwości Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego. Skandal jakiego świat nie widział dawno i nie prędko zobaczy.

Najważniejsze jednak wydarzenie to nadzwyczajne przyspieszenie prac nowoutworzonej KRS nad powołaniem nowych sędziów Sądu Najwyższego. Jest oczywiste dla każdego, że jeden jest powód tego przyspieszenia: zdążyć z faktami dokonanymi przez zajęciem stanowiska w kwestii praworządności w Polsce przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

Wycinka KRS i Sądu Najwyższego to jednak nie wycinka Puszczy Białowieskiej – z całym dla niej szacunkiem. W puszczy drzewa odrosną, skutki dewastacji polskiego wymiaru sprawiedliwości przyniosą natomiast morze deformacji i patologii rozsianych po całym kraju, których skutki będą dawać o sobie nawet wówczas, gdy Puszcza zapomni o niejakim ministrze Sz.

Wciskając pedał gazu na drodze niszczenia niezależności polskiego sądownictwa PiS demonstruje wobec Unii Europejskiej, ale również wobec niemal całego prawniczego świata swoją determinację i ostentację jednocześnie. Gdyby polskie władze chciały być rzeczywistym członkiem europejskiej wspólnoty, to, pomne casusu Puszczy, poczekałyby spokojnie na stanowisko ETS. Ale pisowskie władze takiej woli nie mają, stąd ta ostentacja.

Jawne zlekceważenie przez PiS Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w podstawowej dla Unii kwestii: praworządności jest pierwszym, praktycznym krokiem na drodze wyprowadzania Polski z Unii. Plexit właśnie się zaczął.

Kolejnym krokiem będą wybory do Europejskiego Parlamentu. Jeżeli górę w nich weźmie PiS, to sprawa będzie przesądzona. Wbrew buńczucznym, ksenofobicznym okrzykom Morawieckiego Polska nie narzuci swojej wizji Unii Europejskiej Niemcom, Francuzom, Hiszpanom, Holendrom czy nawet Włochom. Polski kurs na wyjście z Unii będzie miał natomiast taki skutek, że przyspieszeniu ulegnie proces podziału dotychczasowej UE na dwie część: coraz mocniej zintegrowanego wokół strefy Euro jądra i luźnych elektronów, które gdzieś tram krążyć będą po dalekich, nieprzewidywalnych orbitach, ale które zarówno przez Unię, jak i przez jej przeciwników (USA, Rosja) nie będą mogły być inaczej traktowane niż jako wdzięczny przedmiot do politycznych manipulacji.

I taka będzie prawdziwa cena gry pod tytułem „Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019”.

Czy jako mieszkaniec gminy podwrocławskiej powinienem interesować się wyborami do Rady Miejskiej Wrocławia? Oczywiście tak – z dwóch powodów. Po pierwsze więc nie jest dla mnie obojętne jaka będzie polityka Wrocławia w stosunku do tzw. „obwarzanka” – gmin okalających miasto, w których mieszka znaczna liczba wrocławian i jeszcze większa liczba pracowników wrocławskich instytucji i zakładów, uczniów i studentów wrocławskich szkół. Casus Wschodniej Obwodnicy Wrocławia jest tu świetną ilustracja problemu. Po drugie – z powodów politycznych. Wybory wrocławskie będą ważnymi dla politycznej mapy Polski przez najbliższe lata.

Gdybym był mieszkańcem Wrocławia w nadchodzących wyborach samorządowych niewątpliwie oddałbym głos na Jacka Sutryka. To dzisiaj największa szansa na zablokowanie PiS drogi do władzy we Wrocławiu. Oczywiście wolałbym głosować na kandydata rodem z SLD, który zaprezentować mógłby lewicową wizję rozwiązywania problemów Wrocławia i jego mieszkańców. Na poparcie kandydata PO i Nowoczesnej byłby czas w drugiej turze. Wszak wybory to najważniejsza sposobność do prezentowania społeczeństwu partii politycznej.

Ale stało się tak, jak się stało – wrocławski SLD zdecydował o niestartowaniu pod własnym szyldem. Decyzja władz miejskich Sojuszu ma zapewne swoje uzasadnienie taktyczne. Nie można jednak tracić z pola widzenia zagrożeń, które ze sobą niesie.  W jednej z dyskusji zwróciłem uwagę na problem zatracania własnej tożsamości politycznej przez partie, co jest naturalnym kosztem każdej taktycznej koalicji. W przypadku SLD rzecz jest o tyle bardziej istotna, że partia ta, jeśli chodzi o swoją lewicową tożsamość (nie mylić z rodowodem) , wciąż jest na dorobku. Teza była oczywiście hipotetyczna, niemal teoretyczna. Do wczoraj.

Wczoraj otóż prasa doniosła (GW, 14.08.2018, „Kobieta powinna z radością oddawać się mężowi”), że z budżety miasta Wrocław finansowane są między innymi „warsztaty dla małżeństw udzielające porad rodzinnych”. Nie chodzi przy tym o to, że udzielający tych porad wiedzę swoją zdobywali na podyplomowych Studiach na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Chodzi o bulwersujące treści tego „poradnictwa”, które prezentuje dosłownie średniowieczne rozumienie ról kobiety i mężczyzny w rodzinie przez dogmatyków Kościoła Katolickiego i w żaden sposób nie jest do pogodzenia ze współczesnymi standardami relacji żona – mąż, ze współczesną rolą kobiety w społeczeństwie.  Trudno sobie wyobrażać, aby jakakolwiek organizacja polityczna uznająca się za lewicową takie „szkolenia” mogła popierać.

Nie wiem jaka była rola Dyrektora Wydziału Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego we Wrocławiu przy podejmowaniu decyzji o wydatkowaniu pieniędzy wrocławian na te warsztaty. Wrocławski Sojusz powinien jednak publicznie zapytać swojego kandydata o jego stanowisko w tej kwestii i oczekiwać publicznej odpowiedzi. Jeżeli tak się nie stanie to wrocławski SLD nolens volens autoryzować będzie tą działalność. Ale czy tylko tą? Ile podobnych spraw wypłynie? Ile przyniosą przyszłe lata? Jeżeli teraz Sojusz skuli uszy po sobie i podwinie ogon pod siebie to trudno będzie oczekiwać, że w przyszłości będzie chciał/mógł przybrać bardziej bojową postawę.

Aktualne wydarzenia w Polsce przejdą do politycznej historii świata, do historii światowej demokracji. Ustroje demokratyczne bardzo często wystawiane były na różnego rodzaju próby ich obalenia. A to pucz wojskowy, a to obca interwencja zbrojna lub ekonomiczna (lub obie razem). Jak się okazuje największym zagrożeniem dla demokracji jest ona sama, kiedy to demokratyczne urządzenia prawne i ustrojowe wykorzystywane są przez zamachowców do jej likwidacji. To miękkie podbrzusze demokracji. Wykorzystanie zasad ustroju demokratycznego do jego likwidacji jest tym bardziej perfidne, że dokonuje się rękami znacznej części społeczeństwa – na ogół zmanipulowanego, wprowadzonego w błąd.

Zdolności obronne demokracji są na ogół bardzo ograniczone. Kartka wyborcza, wolne media, opinia międzynarodowa – to w istocie środki miękkie. Zdarzało się, ale rzadko, że w sytuacjach krytycznych władzę przejmowała na określony czas armia, aby po uspokojeniu nastrojów przekazać ją demokratycznie wybranym organom państwa.

Demokracja w Polsce, oparta na powszechnie akceptowanych, sprawdzonych standardach trójpodziału władzy stała się celem dla Jarosława Kaczyńskiego i jego partii. Symbolem tych współczesnych barbarzyńców jest Prezydent Polski, który z jednej strony ślubuje przestrzegać i bronić Konstytucji, a z drugiej własną osobą i urzędem, własnymi decyzjami staje się strażnikiem tej Konstytucji łamania.

Walka o polską demokrację przejdzie do historii, gdyż po raz pierwszy na pierwszej linii frontu w jej obronie stanęło nie wojsko, nie protestujący obywatele, ale środowisko prawnicze: sędziowie, adwokaci, stowarzyszenie „Iustitia”.

Nasza tożsamość narodowa budowana jest tyle na faktach co na mitach. Jednym z ważniejszych mitów jest obrona klasztoru na Jasnej Górze w czasie szwedzkiego potopu. Obrona Częstochowy jest nie tylko czystą fikcją, ale nosi wszelkie znamiona tzw. postprawdy. Nie tylko nie było żadnego oblężenia, a więc i obrony, ale był wiernopoddańczy list księdza Kordeckiego do szwedzkiego króla.

Dzisiaj w Polsce mamy bardzo realną Jasną Górę: gmach polskiej demokracji, którego fundamentem jest system prawny. Współczesna polska Jasna Góra oblegana jest przez barbarzyńców, którzy zdołali już zgwałcić Trybunał Konstytucyjny, spacyfikować Krajową Radę Sądowniczą, prokuratury. Ostatnim bastionem obrońców stał się Sąd Najwyższy. To historia wyznaczyła sędziom SN rolę obrońców demokracji i przyzwoitości. Walczą bardzo dzielnie – historia im tego nie zapomni.